چه کسی مسوول است؟
او معلم یک کلاس است و چندان با طمأنینه رفتار نمی‌کند. تلاش می‌کند که مثل شاگردانش لباس بپوشد و رفتار کند تا خود را بین آنها جا کند. زمانی که از او می‌پرسیم چرا چنین کاری را انجام می‌دهد؟ می‌گوید: «فکر می‌کنم این طور جذاب‌تر هستم.»
با این روش، هیچ بچه‌ای در مدرسه به او احترام نمی‌گذاشت. او نمی‌توانست درک کند که چه اشتباهی صورت گرفته است؟ آنها با او در ارتباط بودند اما به او احترام نمی‌گذاشتند! هرروز، او گریه می‌کرد. در کلاس درس او، هیچ یادگیری در کار نبود. در کل روز فقط کارهای احمقانه انجام می‌داد. تلاش می‌کرد که افتضاحی که به بار آورده و آشفتگی اوضاع را درست کند.
روزی که به او اهانت شد اوضاع تغییر کرد. در نهایت متوجه شد که او جوان است و از آن روز به بعد حرفه‌ای‌ترین لباس خود را پوشید. قوانین و رویه‌های واضحی را تنظیم کرد که شاگردانش آنها را به طور هماهنگ رعایت می‌کردند.
شور و شوق او مسری بود و ‌دانش‌آموزان او تحت تأثیر قرار گرفتند. به یکی از آنهایی که هر دانش‌آموز او را دوست داشت و به او احترام می‌گذاشت، تبدیل شد.
برداشت از کتاب هفت راز ساده تدریس
نویسندگان: آنت بروکس – تاد ویتاکر
مترجمین: محمد زندی‌نژاد – علی بدرقه

لطفا به آن واقعیت ببخش!
دلیلی برای یادگیری این موارد نمی‌بینم. شما می‌گویید اگر این را یاد نگیرم، قطعا شکست می‌خورم
اما من دلیل بهتری برای یادگیری همه این موارد نیاز دارم. یادگیری این همه مورد، خسته کننده و بی معنی است، لذا یادگیری بسیار سخت و خشک است.
هر زمانی که در مدرسه خسته می‌شوم، به چیز دیگری فکر می‌کنم و تا زمانی که زنگ بخورد در داخل افکار پوچم، غرق می‌شوم. یعنی چیزی یاد نمی‌گیرم، که این خود به معنی کسب نمره بد و عصبی شدن والدینم است. دیگر برای پاس کردن دیر شده و لذا سال بعد دوباره در همین مقطع هستم. درست به همان کلاس بازگشتم.
این مساله‌ای است که امسال دریافتم، نه پارسال!
ای معلم لطفا، به پیشرفت من برای عبور از این مرحله، واقعیت ببخش!

نگرش!
همه انتخاب می‌کنند
یکی نیمه خالی را می‌بیند
دیگری نیمه پر را
اما هر دو یک لیوان را می‌بینند
چه ترفندی در کار بود
هیچ!
نگرش ما دیدگاهمان را شکل می‌دهد،
هه ما مختارانه بر می‌گزینیم
که زندگی پر از نشاط و ماجراجویی داشته باشیم یا سرشار از سکون و ایستایی

جلسات مدرسه
اولین باری بود که در جلسات مدرسه شرکت می‌کردم و چند معلم در زمان صحبت کردن مدیر، صحبت می‌کردند، غیبت می‌کردند و غر می‌زدند. بعد موضوع دانش‌آموزان مطرح شد. آن معلمین گوش‌هایشان تیز شد و ندای تنبیه دانش‌آموزان به خاطر صحبت کردنشان را « لبیک» گفتند. ایشان می‌گفتند: « باید آنها را پیش رئیس فرستاد و از کلاس بیرونشان کرد زیرا آنها مانع یادگیری دیگران هستند.»
چقدر باید بی ادب باشند که چنین کارهایی انجام دهند!
آنها خودشان را بی آبرو می‌کنند ولی متوجه نیستند وقتی من حرف می‌زنم، آنها هم حرف می‌زنند. کارهایشان را انجام نمی‌دهند، اصلا رفتار درستی ندارند، از مسوولیت گریزانند به عنوان یک معلم جدید، من چیزی نگفتم.
فقط شاهد همه چیز بودم، صحنه و حرفها به نظر طنز می‌رسید. چطور از دانش‌آموزان انتظار دارید چیزی را رعایت کنند که خودتان رعایت نمی‌کنید؟ اگر انتظار دارید آنها رفتار محترمانه‌ای داشته باشند، نباید اول از خودمان شروع کنیم؟

« فشاردادن دکمه‌های من »
دکمه را فشار دادم و منتظر آسانسور ماندم. خیلی عجله داشتم. دوست داشتم هر چه زودتر بیاید.
منتظر ماندم و ماندم تا بیاید، دوباره و دوباره دکمه را فشار دادم. ولی نیامد. پس از پله‌ها رفتم.
یک مسیر بهتر حداقل برای آنها که دوست دارند ورزش کنند!
ناگهان به فکر دانش‌آموزانم افتادم که هر روز دکمه‌های من را فشار می‌دهند و من مثل یک آسانسور برای آنها عمل می‌کنم و سریع حاضر می‌شوم و آنها با داد پایین می‌روند و هیاهو می‌کنند. از خودم می‌پرسم اگر دیگه آسانسور آنها نباشم، یا اگر آنها مجبور باشند از پله‌ها بروند؛ شاید بتوانم شیطنت‌ها و برخی رفتارهای آنها را از کنترل کنم.
پس از فردا شروع خواهم کرد، دکمه‌هایم را مخفی می‌کنم. وقتی ببینند من دیگر عکس‌العمل‌های سابق را نشان نمی‌دهم، برای رفتن مجبورند چیز دیگری را امتحان کنند.
یک نصیحت به همه شما، به همه معلمینی که سریع واکنش نشان می‌دهند.
اجازه ندهید دانش‌آموزان بفهمند دکمه‌های شما کار می‌کند.
اگر این اجازه را ندهید آنها دیگر آن دکمه‌ها را فشار نمی‌دهند.
این یک واقعیت است!